Story of our Gods & Goddesses
Athena
ΑΘΗΝΑ
Πολύ παλιά, σ’ έναν καιρό,
στην Ελλάδα την ξακουστή,
ήταν μια θεά τρανή,
σοφή, γενναία, ισχυρή!
Στο κεφάλι περικεφαλαία φορούσε,
και στο χέρι δόρυ κρατούσε.
Ψηλά στεκόταν δυνατή,
κανείς δεν την νικούσε!
Ήξερε τέχνες πολεμικές,
και ύφαινε με χάρη,
έφτιαχνε ό,τι φανταστείς,
με πείσμα και καμάρι!
Στον ώμο της μια κουκουβάγια,
σοφή και διορατική,
με μάτια που ‘βλεπαν μακριά,
και μια φωνή... αστεία πολύ!
Στον κόσμο χάρισε την ελιά,
για φαγητό, για φως, για σκιά.
Όλοι με δέος την τιμούν,
το όνομά της δεν ξεχνούν
και την πόλη τους Αθήνα αποκαλούν
για να θυμούνται την σοφή θεά,
που έφερε γνώση και αγαθά!
Η δόξα της δε θα χαθεί,
στη γη, στον χρόνο, στην ψυχή.
Θα ζει σε μύθους και γιορτές,
σε θρύλους, λέξεις κι εποχές!
ATHENA
A long time ago,
In a land called Greece,
Lived a mighty goddess
Of wisdom, war, and peace!
Athena was a warrior
With a spear in her hand,
Standing tall and fearless,
The strongest in the land.
She was oh-so-clever,
And very good at art,
She taught women how to weave
And spin, to play a special part.
On her right shoulder sat
A fluffy little owl,
He was a very wise old bird
And gave a funny howl!
Olive trees were her gift
To the people of Greece,
They made oil from the fruit
And the tree brought them peace.
Goddess of wisdom, weaving, and war –
After her, it so happens,
The grateful people of Greece
Called their biggest city – Athens!
Artemis
ΘΕΑ ΑΡΤΕΜΙΣ
Μια φορά κι έναν καιρό,
Σε δάσος καταπράσινο, ζωηρό,
Ζούσε μιά θεά γοργή,
Η Άρτεμις η τρομερή.
Κρατούσε τόξο και
Βέλη λαμπερά,
Γυρνούσε μέσα στα δάση,
με τη σελήνη συντροφιά.
Ελάφια στο πλευρό της,
και κυνηγόσκυλα μαζί,
προστάτευε τη φύση,
κι έδιωχνε κάθε απειλή.
Θεά του κυνηγιού,
των βουνών, του φεγγαριού,
έτρεχε σαν τον άνεμο,
σε όχθες ποταμού.
Ο χιτώνας της άστραφτε απαλά,
σαν φεγγάρι που γελά,
προστάτευε ζώα μεγάλα και μικρά,
και τη φύση τη γλυκιά.
Κι όταν η σελήνη λάμπει,
και τ’ αστέρια σου μιλούν από ψηλά,
Σκέψου την Άρτεμις,
που τρέχει με χάρη στη νυχτιά!
ARTEMIS
A long time ago,
In the forest so green,
A goddess was born –
Artemis the serene!
She carried a bow,
With arrows so bright,
She roamed through the woods
By the moon’s silver light.
With deer by her side,
And her hounds in a pack,
She guarded the wild,
And kept danger back.
The goddess of hunting,
Of the moon and the trees,
She ran like the wind,
As free as the breeze!
Her silver crown sparkled,
Her spirit ran free,
The keeper of nature –
Every creature and tree.
So when the moon glows
And the stars are alight,
Think of Artemis –
Afoot in the night!
Zeus
ΔΙΑΣ
Σε καιρούς πολύ μακρινούς,
και σ’ ένα βουνό ψηλό,
ζούσε ο μεγάλος Δίας—
με βροντές στον ουρανό!
Με τον κεραυνό στο χέρι,
τους ουρανούς κυβερνούσε,
δυνατός και φοβερός,
κάθε εμπόδιο αψηφούσε!
Στο πλευρό του ο αετός,
με φτερά πλατιά, ανοιχτά,
πετούσε μες στα σύννεφα,
με τον Δία πάντα μπροστά.
Ζούσε στον Όλυμπο εκεί ψηλά,
σε παλάτι πάνω στα βουνά,
έδινε εντολές σοφά,
και φρόντιζε όλους να τους αγαπά.
Η φωνή του βροντερή,
και οι κεραυνοί του αστραφτεροί,
έφερε βροχές και μπόρες,
πάνω από των ανθρώπων τις χώρες!
Σκήπτρο κρατούσε στο χέρι,
βελανιδιά δίπλα του στεκόταν σαν ταίρι—
και τα δυο σύμβολα του Δία,
που δοξαζόταν στην Ολυμπία!
Όταν ποτέ ακούσεις να βροντά,
κι ο ουρανός γεμίσει με φωτιά,
σκέψου τον μεγάλο θεό Δία—
μη ξεχνάς, η ζωή θέλει ανδρεία!
ZEUS
A long, long time ago,
On a mountain very high,
Dwelt the great god Zeus –
Where thunder shakes the sky!
He ruled all the heavens
With lightning in his hand,
He was strong and mighty,
The king of all the land!
By his side was an eagle,
With wings great and wide,
It soared through the ether
With the king of gods as guide.
Zeus lived on Mount Olympus
With gods great and small,
He gave orders wisely
And took care of them all.
His voice boomed out like thunder,
His lightning flashed so bright,
Storms would roll across the sky
And echo through the night.
A scepter that he carries
And an oak tree standing tall—
Both are symbols of great Zeus,
The sovereign of all!
So, next time it thunders,
And lightning is at play,
Think of the great god Zeus
Who rules both night and day!
Jockey of Artemision
O ΤΖΟΚΕΫ ΤΟΥ ΑΡΤΕΜΙΣΙΟΥ
Μια φορά κι έναν καιρό,
σε πέλαγος βαθύ και γαλανό,
κοιμόταν ένα αγόρι από χαλκό,
πάνω σε άλογο περήφανο και δυνατό!
Το κύμα τους σκέπαζε απαλά,
σε ναυάγιο χαμένοι χρόνια πολλά,
εκεί στο Αρτεμίσιο, βυθισμένοι,
είχαν μείνει αιώνες ξεχασμένοι!
Το άλογο οι δύτες ανέσυραν με κόπο
πολύ,
και τον ιππέα με σανδάλια και χιτώνα
να φορεί,σώμα μικρό, καρδιά δυνατή,
Ο ιππέας ερχόταν από μάχη μακρινή!
Και στου αλόγου τον δεξί μηρό,
χαραγμένο ένα σύμβολο λαμπρό:
Η Νίκη με στεφάνι στα δυό της χέρια,
σαν να χαρίζει στον νικητή αστέρια!
Ήταν σημάδι στους παλιούς καιρούς,
πως το άλογο έτρεχε σε αγώνες
τρανούς!
Σε δρόμους, σε γιορτές,
μέσα σε πλήθη και ζητωκραυγές!
Ένα αγόρι γελαστό από χαλκό,
Ένα άλογο με βλέμμα ορμητικό,
Ο Ιππέας του Αρτεμισίου —
θησαυρός αρχαίος και διαχρονικός!
THE JOCKEY OF ARTEMISION
A long, long time ago,
In the deep blue sea,
A bronze boy was found –
A treasure to see!
He rode on a horse,
Spirited and strong,
Galloping onwards
Through history’s song.
The waves washed over him,
For years he was hidden,
Till divers uncovered
This horse bravely ridden.
The horse’s mane flies,
His rider gives a cheer –
A jockey so bold,
With nothing to fear!
He came from an age
Of folklore and fable,
His race in the wind
All the talk of the stable.
Now in a museum
This boy sits astride
His spirited mount
In a magical ride!
